Mijn naam is Solvej Rob en ik heb al jong leren vechten voor mijn dromen. Geboren en getogen in een zogenaamd “probleemgezin”, waren de kansen eigenlijk tegen me. Het is niet iets wat ik van de daken schreeuw, maar ook niet iets waar ik geheimzinnig over doe en ondanks dat het niet de meest gezellige manier is om een verhaal mee te beginnen hoort het bij mij en is het absoluut de reden waarom ik ben zoals ik ben.
 |
| Foto door: Charlotte Lemmens, Picturepure.nl |
Al snel bracht ik alle vrije uren door in de stallen waar ik mezelf kon zijn. Daar hielp ik mee met alles wat er moest gebeuren in de hoop aan het eind van de dag op een pony te mogen rijden, meestal een die niet erg geschikt was voor de les. Maar juist díe pony’s, waar niemand op wilde, die vond ik het leukste. Daar herkende ik mezelf in, onbegrepen. Achteraf denk ik dat daar mijn liefde voor het opleiden en corrigeren van paarden is ontstaan.
Het waren vreselijk moeilijke en ongelukkige jaren maar het mooiste geschenk kreeg ik toen mijn moeder de meest fantastische man leerde kennen die mij op mijn 14e opnam als zijn eigen dochter. Zelf werkt hij ook gepassioneerd met paarden dus nu kon ik letterlijk de hele dag bij de paarden zijn. Mijn stiefvader heeft mij absoluut geleerd anders in het leven te staan en om op een respectvolle manier met de paarden om te gaan. Ik leerde nu dat ik verdriet en pijn kon omzetten in kracht en motivatie. De min veranderen in plus. Problemen veranderen in leermomenten. En de paarden gaven mij de vechtlust om te bewijzen dat ik de moeite waard was. Hier kreeg ik ook de kans om goed les te krijgen van Chris en Jeannette Haazen. Een rijtechnische wereld ging voor me open en ik wist 1000% zeker dat ik dit de rest van mijn leven wilde doen. Dit was geluk.
Uiteindelijk heb ik via het beroemd-beruchte forum Bokt.nl contact gezocht met Tyrza van Iperen, zij reed toen met haar paard Tolstoi Grand Prix en ik weet nog dat ik daar enorm tegen op keek. Omdat ik geen idee had waar ik precies moest beginnen aan mijn droom, heb ik haar via een privéberichtje gevraagd hoe het haar gelukt was om Grand Prix te rijden. Ze legde me uit dat ze via de Junioren en de Young Riders uiteindelijk was doorgestroomd naar de Grand Prix. Direct op dat moment heb ik besloten om op een Grand Prix stal te gaan werken en plaatste een paar advertenties.
Op die manier ben ik bij Wim Verwimp van Dressuurstal Verwimp uitgekomen. Dat telefoontje zal ik nooit meer vergeten, gierend van de zenuwen spraken we af dat ik een weekje proef zou draaien. De adrenaline in mijn lijf bereikte hoogtepunten. De eerste week verstond ik helemaal niks van dat Vlaams dialect maar ik vond het fantastisch!
Uiteindelijk heb ik twee prachtige jaren ervaring opgedaan en geproefd van het echte dressuur rijden. Helaas brak al het verdriet uit mijn jeugd en het overlijden van mijn broer me uiteindelijk toch op, alles kwam keihard op me af en ik had letterlijk de kracht niet meer om op mijn benen te staan. Stoppen was de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten maken, ik had zo’n duidelijk doel voor ogen en ik vond mezelf zo ontzettend falen dat ik niet sterk genoeg was om door te gaan.
Maar na een paar maanden rust en weer vechten voor kracht wist ik beter dan ooit wie ik was en wat ik wilde. Ondertussen leerde ik ook mijn vriend kennen en niet veel later kregen we ons zoontje. Mijn doelen moest ik wat bijstellen voor dat moment, maar op mijn eigen manier ben ik mijn leven met de paarden weer gaan invullen.
Inmiddels run ik al een aantal jaar mijn eigen bedrijf waarin het corrigeren en opleiden van (jonge) paarden centraal staat. Daarnaast geef ik les aan een groepje fanatieke ruiters en ben ik weer in de dressuurring te vinden.
 |
| Foto door: Charlotte Lemmens, Picturepure.nl |
Equine 500 vroeg wat of wie mij geïnspireerd heeft, of wie mijn voorbeelden zijn maar door de jaren heen zijn er zo ontzettend veel mensen die mij geïnspireerd, gemotiveerd of geholpen hebben op welk vlak dan ook waardoor het onmogelijk is om iedereen te noemen zonder iemand te kort te doen. Er staat een heel team om me heen. Toch wil ik een paar mensen noemen die naast mijn gezin en liefste vrienden heel veel doen om te helpen in ons succes. Angelique Nauts die mij niet alleen al jaren sponsort maar ook keer op keer voor me klaar staat en mijn geweldige trainster Mirjam Kuiper waarmee ik zowel zakelijk als privé volledig op één lijn lig. Gert Pauli, die in mijn gelooft en zich voor mij inzet. Maar ook bijvoorbeeld mijn dierenarts Jos Schreurs waar ik al zoveel van geleerd heb en die helpt mijn paarden gezond en gelukkig te laten zijn. Maar ook alle klanten die al die jaren al zoveel vertrouwen in ons hebben en zo kan ik nog wel even doorgaan, er zijn zoveel belangrijke mensen die mij inspireren, motiveren, steunen en die ik zo ontzettend waardeer.
De reden waarom ik dit toch wel heel persoonlijke verhaal dan ook vertel is omdat ik hoop zoveel mogelijk mensen te bereiken die ik hiermee een zetje in de rug kan geven om groot te durven dromen ook als het kansloos lijkt. Door heel hard te werken en te geloven in je eigen kracht niks onmogelijk is. Maar ook om iedereen op het hart te drukken dat je het nooit alleen doet, waardeer en bedank de mensen om je heen. Bij deze, bedankt aan iedereen die er is, voor wie je bent en voor wat je doet! Bedankt Equine 500 voor het verspreiden van positiviteit in onze prachtige sport!
~ Solvej Rob
Het team van Equine 500 wil graag dit verhaal van Solvej delen. De hoogte en dieptepunten, de momenten van intens geluk, maar ook die van tegenslagen.
Solvej bedankt voor je prachtige en persoonlijke verhaal. Een verhaal van een meisje dat durfde te dromen.... Want everything is possible, the impossible just takes longer.
Volg Solvej ook via Facebook.
